Ty viasłuješ,
i raźlatajucca pyrski,
viasiołkava-radasnyja
ad niadaŭniaj sustrečy z daždžom
i trošački sumnyja,
jak tvaja ŭśmieška,
kałi zachodzić sonca.
Nieba i drevy hladziacca
ŭ žyvoje lusterka raki
i nie paznajuć siabie
razam z nami.
A my – łodka,
što vyrvałasia na volu
ad zimy...
I da nastupnaj jašče –
nieźłičonaja kolkaść pyrskaŭ.
|
|
